වෑ කන්ද දිගේ පාරෙන් දසුන් ඉතා උද්යෝගයෙන් පා පැදිය පැදගෙන ගියා.වෙල් යාය පිසගෙන විත් ඇගේ වදින සුලං රැලි ඔහුට දැනෙන්නේ හරියට ඒවාත් ඔහුට සුබ පතනවා වගේ.
දසුන්ගේ සිත අතීතයට දිව ගියා.
දවසක් අම්මාත් අප්පච්චිත් ඇතුලු තුන් දෙනාම මේ වෑකන්ද දිගේ මේ බයිසිකලයෙන් ගිය හැටි දසුන්ට මතක් වුනා.
"පුතේ බයිසිකලේ හුලං මදි හුලං ටිකක් ගහ ගන්න ඕන"
යැයි අප්පච්චි කී විට
"ඇයි අප්පච්චි මේ හුලං ඇති තරම් වදින්නෙ"
කියල දසුන් කී හැටිත් එයට හැමෝම සිනා වූ හැටිත් පසුවත් එය මතක් කර කට්ටිය දසුන්ට උසුලු විසුලු කල හැටිත් සිහි වී දසුන්ට තනිවම සිනහ ගියත් ක්ෂණයකින් එය අතුරැදහන් වූයෙ අද අප්පච්චි හිටියා නම් කියා ඔහුට මතක් වෙද්දී.
අතේ මිටේ මුදල් නැති උනාම ගෙදර තියෙන ඔක්කොම උකස් කරද්දි පුංචි එතනා තම සැමියාගේ බයිසිකලය තියා ගත්තේ
"උබලෑ අප්පොච්චා සෑහෙන්න ආසයි මේ බයිසිකල් කබලට. මට මේක විකුනන්න හිත දෙන්නේ නෑ"
කියාගෙනයි.
ඒ දවස් වල තිබ්බ සතුට සිනහව කොහේ ගිහින්ද දන් නෑ. ඔහු අහස දිහා බලද්දි අප්පච්චි සිනා වෙවී සතුටින් තමන් දිහා බලනවා වගේ දසුන්ට පෙනුනා.
නොදැනීම ඇස් වල පිරැණ කදුලු වලින් ඒ රැව බොද වන අයුරැ ඔහුට පෙනුනා.
............................*********...............................
කැම්පස් එක පටන් ගන්න දවසත් ආවා. අලුත් තැනක්, අලුත් යාලුවෝ, අමුතු බිල්ඩින් .
දසුන්ට තිබ්බෙ මේ හැමදෙයක් ගැනම කුතුලයක්.
"මගේ පුතේ මේවා මහ විසාල ගොඩනැගිලි නේ. මම මේ විස්ස විද්‍යාලෙකට ආවමයි"
පුංචි එතනා කීවා.
කවදාවත් මේ වගේ තැනක් දැක නැති පුංචි එතනාට තිබුනේ සියුම් ආඩම්බරයක්. ඇත්තටම තම සැමියාත් නැතිව ඈ වින්ද දුක් ගැහැටේ ප්‍රතිඵල අද ඇස් පනා පිටම ඇත.
අලුත් ලමයි ඔක්කොම වගේ පිලිවලට කොන්ඩ රැවුල් කපලා කමිසය කලිසමට යට කරන් ඇවිත් හිටියා. ගැහැනු ලමයි සාය හැට්ට වලින් සැරසී සිටි අතර අලුත් පන්නයට ඇද සිටි කිහිප දෙනෙක්ම නොසිටියා නෙමේ. තමන් අතැති ලියුමත් රැගෙන ලමුන් එක පේලියකත් දෙමව්පියෝ තව පේලියකත් සිටගෙන සිටියා.
දසුන් පේලියේ ඉන්න ගමන්ම වට පිට බැලුවා. ලස්සන ගස් වැල්, ගොඩනැගිලි මේ ඔක්කොම නිකන් කැම්පස් එකටම කියල හදවල වගේ. ඒ ඔක්කොටම තිබ්බෙ පුදුම තේජසක්. ඉස්සරහ ලස්සන ලොකු තොරණක් ගහල, නවකයො පිලි ගන්න.
කැම්පස් එක හරි අමුතු තැනක්. නිළ ඇදුමක් නෑ, සමහරැ කොන්ඩ රැවුල් වවාගෙන, සමහරැ එක එක විච්චූරන ඇදුම් ඇදගෙන එක එක විදියට. හැමදේටම මාර නිදහසක් තියෙන්නෙ. වටේ පිටේ දැක්ක දේවල් නිසා දසුන්ට හිතුනා. ඒ අමුතු ලෝකේ ඇවිදල බලන්න දසුන් හිටියෙ නොඉවසිල්ලෙන්. දසුන් එක්ක පෝලිමේ හිටිය අනික් අයටත් ඒ දේම දැනෙන්න ඇති, දසුන් කල්පනා කලා.
"මල්ලිලා නංගිලා අපේ පස්සෙන් එන්න"
ලස්සනට ඇද ගත්ත අක්කලා දෙන්නෙක් ඇවිත් කීවා.
ලමයි එක ශාලාවකත් දෙමව්පියෝ තව ශාලාවකත් වාඩි කරා.
" අද මේ ලමයි දෙමව්පියෝ ඔයාල හැමෝම බොහොම වාසනාවන්තයි. ඔබ ඇවිත් තියෙන්නෙ දිවයිනේ බොහොම ගව්රවාන්විත විශ්ව විද්‍යාලයකට. හෙට ඔබේ දරැවා රටට වැඩදායී වෛද්‍යවරයෙක් ලෙස මෙම විශ්ව විද්‍යාල භූමියෙන් පිටවේවි. දෙමව්පියනි ඔබ රටට දායාද කර ඇත්තේ උතුම් පුතෙක්, උතුම් දුවෙක්"
උපකුලපතිතුමා එදා කී දේ දසුන්ට තවමත් මතකයි.
දවස අවසානයේ පිලිගැනීමේ උත්සවය නිමා උනා. ඉරත් අවරට ගිහින් මුලු පරිසරයම දුක්ඛ්ත පාටයි. හොස්ටල් හම්බුන නිසා නවතින්න තැනක් හොයන්න කරදර වෙන්න ඕන උන් නෑ.
" මයේ පුතේ උඹ පරිස්සමින් හිටපං. උඹ නැතුව මම තට්ට තනියම අපේ පැල් කොටේ කොහොම ඉන්නද කියල කල්පනා කරේ. උඹේ දැගලිල්ල හිනාව නැතුව මුලු ගේම පාලුවට යාවි. කමක් නෑ මයෙ පුතේ උඹ ඉක්මනට දොස්තර මහත්තයෙක් වෙලා මාව උඹේ ලගට ගනින්. මම එතකං බලන් ඉන්නව. තනිකම මට හුරැ වෙලා යාවි"
පුංචි එතනා කීවා.
ඒ වචන ඇහෙද්දි ඔක්කොම දමල ගහල ආයෙ යන්න තරම් දසුන්ට හිතුන.
" මට තනියක් නෑ මයෙ කොල්ලො මම විහිලුවට කීවෙ. මගේ හීනෙ උඹ ලොකු මහත්තයෙක් වෙනවා දකින එක."
ඇස් දෙකෙන් රෑරා හැලෙන කදුලු සාරි පොටෙන් පිස දමමින් ඈ නැවතත් කීවා.
"අම්මේ මම පුලුවන් හැමවෙලේම ගෙදර එනවා මගෙ අම්මව බලලා යන්න.එතකං මගෙ අම්මා පරිස්සමින් ඉන්න ඕන."
ඇස් වලින් එලියට පනින්න ඔන්න මෙන්න තියන කදුලු සිරකරන් දසුන් කීවා.
" කොල්ලො උඹට මහපොල හම්බෙනකන් අතේ සල්ලිත් නෑනෙ. මේක වියදමට තියා ගනින්"
ඈ තම සන්තකේටම තිබූ මුදලින් බස් එකට පමනක් සල්ලි ඉතුරැ කරන් රැපියල් සීයේ නෝට්ටු දෙකකුත් විස්සෙ නෝට්ටු හතරකුත් පහේ කාසි තුනකුත් ගුලි කර දසුන් අත තැබුවා.
'"පව් දෙයයනේ මගෙ අම්මා අමාරැවෙන් ඉතුරැ කරපු සල්ලි"
කියා දසුන්ගේ හිත කීවත් අන් කිරීමට යමක් නැති නිසා ඔහු එම මුදල සාක්කුවේ රැවා ගත්තා.
මම කවද හරි සල්ලි හොයල අම්මව රැජිනක් වගේ බලා ගන්නව
දසුන් දැඩිව ඉටා ගත්තා.
" මම එහෙනම් යනව පුතේ.තව හිටියොත් බස් එකට පරක්කු වෙනව"
පුංචි එතනා යන්න ලෑස්ති උනා.
දසුන් තම මවගෙ කකුල් දෙක අල්ලලා වැන්දා.
" මයෙ කොල්ලට තුනුරැවනේ සරනයි"
දසුන්ගේ හිස සිඹ තෙත් බර වූ දෙනෙතින් නැවත කදුලු කඩා හැලෙන්න කලින් පුංචි එතනා යන්න පිටත් උනා.
අනික් අයත් එක්ක එකතු වී ඉදිරියට ඇදෙන තම මවගේ රැව නොපෙනී යන තෙක්ම දසුන් ඒ දිහා බලන් හිටියා.
මතු සම්බන්දයි..
