නුවර අහස රත් පැහැ කරගෙන ඉර තවත් දවසක් අරගෙන යනව. බෝගම්බර හිර ගෙදර තාප්පෙට උඩින් පිටත ලෝකයක් කියල පේන්නෙ මේ අහස. හැමදාම දකින අහස උනාට මේක හැමදාම පේන්නෙ අලුත් අහසක් වගේ.
වලාකුලු අස්සෙන් අම්මගෙ මූන ඇදිල තමන්ට කතා කරනව වගේ දසුන්ට පෙනුන. අනේ අම්මෙ ආසයි අම්මගෙ ඔඩොක්කුවෙ ඉස්සර වගේ නිදා ගන්න, අම්ම අතින් අනල දෙන බත් කටක් කන්න. මේ හිර ගෙදර මට අපායක් අම්මේ. හරියට නිදා ගන්න නෑ. කන්න නෑ. හතර වටේටම අපරාද කාරයො. වෙලාවකට මගෙ බත් පිගානත් උන්ට දීල මට වෙන්නේ බඩගින්නෙ ඉන්න. මට හරි කරදරයි අම්මේ. අම්ම මලක් වගේ හදපු මට මුන් දෙන දස වස ඉවස ගන්න බෑ අම්මේ. අම්ම ආදරෙන් හදපු පුතාගෙ අත්වල නියපොතු නෑ අම්මෙ උන් ගලවල දාල. එක ඇහැක් තඩිස්සි වෙලා ලේ බැහැල. උඹට මාව මේ විදියට බලන්න බැරි වෙයි අම්මේ ඒකයි මම මේ පාර බලන්න ආවම මූන බලන්නවත් ආවෙ නැත්තෙ. සමහර විට මට ආයෙ කවදාවත් අම්ම බලන්න බැරි වෙයිද සැකයි. අහස දිහා බලාගෙන දසුන් තමන්ටම මුමුණ ගත්තා.
දසුන්ගේ හිත අතීතයට දිව ගියා.
................................••••••••.................................
"අම්මේ...අම්මේ.... ඩිස්කි ඩිගාරෙ...දන්නවද වැඩක්."
දසුන් වේගෙන් තමන්ගෙ ෆුට් සයිකලේ පැදගෙන ගේ වටේ රවුමක් පැදලා දොරෙනුත් ඇතුලට පැදගෙන ආවා.
"කොල්ලො තොට ඔල්මාදෙ ද? යකෝ ඔය උලුවස්ස ඇගට කඩන් වැටෙයි. ඊයෙ වැස්සට මුලු ගේම තෙමිල. මැටි බිත්ති ටිකත් පොගල ඇත්තෙ. මම මේ කීයක් හරි එකතු කරල වහලෙට තහඩු කෑල්ලක් දාන්න හිටියේ. කෝ ඉතින් උබේ විභාග කෙරැවාව නිසා ඒකටත් අතේ පිච්චියක් නැතුව ගියා."
පුංචි එතනා දසුන්ට ටිකක් තරවටු කරා.
" අම්මේ අම්ම වැඩිකල් කඩචෝරැ උයන්න ඕන නෑ තව. "දසුන් කීවා.
"ඇයි උඹට එනගමන් අතරමගදි හතර මහ නිධානෙ පහල උනාද? මම මේ කර කර හිටපු වැඩෙත් දාලා ආවෙ උඹෙ සද්දෙට"
පුංචි එතනා කීවා.
"අම්මේ රිසල්ට් ඇවිත්. මම කැම්පස් සිලෙක්ට්. මට දොස්තර මහත්තයෙක් වෙන්න පුලුවන් අම්මේ."
දසුන් එක හුස්මට කියාගෙන කියාගෙන ගියා.
පුංචි එතනාගෙ හදවත මදකට නැවතුනා වගේ දැනුනා. දසුන්ලගෙ තාත්තා දසුන් පහ වසරෙ ඉද්දි වාහනේකට යට වෙලා මලා. යට කරන් ගියේ කවුද කියලා මේ වෙනකන් ඔප්පු කර ගන්න බැරි උන නිසා උන් නිදහස් උනා.
"ඕවට නඩු කියන්න කොහෙන්ද අපිට සල්ලි. ඒ කරා කියලා මැරිච්ච මගෙ මිනිහට පණ දෙන්න බෑනෙ. "
පුංචි එතනා ඒ වැඩේ අත ඇරලා දැම්මා.
දවසට තුන් වේලම කාල ඇදල උන්නු දසුන්ල අන්තිමේ දවසට එක් වේලක්වත් හොයා ගන්න බැරි තත්වෙට වැටුනා. දරිදෘතාවයෙන් මිරිකී හිටපු පුංචි එතනා ජීවිතේ යන්තං ගැට ගහ ගත්තේ කඩවල් වලට කඩයප්පං හදලා. දසුන්ලගෙ අප්පොච්චා හිටිය කාලෙ ගොඩ වැදුන එකෙක් වත් දසුන්ල උන්නද මලාද බලන්න ආවෙ නෑ. වාසි පැත්තට.හෝයියා කියල දසුන්ලගෙ නෑයො ටිකත් දසුන්ලගෙන් ඈත් උනා. රජයෙන් වන්දියක් ලැබෙනව කීවත් ඒක ලැබුනෙත් නෑ. දසුන්ගේ පංති වියදම් හොයා ගන්නට පුංචි එතනා තමන්ගෙ කණ කර පවා උකස් කරලා තිබුන. අන්තිම මාස ටිකේ පුංචි එතනට අසනීප උනා. ඒත් කොල්ලාගෙ ඉගෙනීම මග නතර කරන්න බැරි නිසා සන්තකේටම තිබ්බ එකම දේ, ගේයි ඉඩමයි උකස් කරන්න සිද්ධ උනා.හරියට කුසට අහරක් වත් නැතුව කොල්ලට උගන්නපු එක ගැන පුංචි එතනට දැන්නම් තිබුනේ සතුටක්.
"මගේ පුතේ.."
පුංචි එතනා දසුන්ව පපුවට තුරැලු කර ගත්තා. ඇයට කියා ගන්න බැරි තරම් වචන හිර වුනා..කදුලු කැට සට සට ගා ඇගේ කොපුලෙන් බිමට වැටුනා.ඇය මද වේලාවක් මුකුත් නොකියම දසුන්ව බදාගෙන හැඩුවා. අම්ම කෙනෙක්ට මීටත් එහා සතුටත් වෙන කොහෙන්ද?
"දෙයියො අපි දිහා බැලුව පුතේ. ජීවිතේ හැමදාම දුක් විදින්න ඕන නෑ. මම දන්නව මගෙ කොල්ල දස්සයා කියලා. කවද හරි උඹ ලොකු මහත්තයෙක් වෙලා එනකං උබෙ අම්මට ඉවසිල්ලක් නෑ. අද උඹලයෙ අපුච්චත් හිටිය නම්.උන්දැ කොච්චර සතුටු වෙයිද? කදුලු අතරින් පුංචි එතනා කීවා.
"අම්මේ මම අපේ ටීචටත් පණිවිඩේ කියල එන්නම්. "
දසුන් බයිසිකලය නැවත හරවා ගත්තා.
" හා මයෙ පුතේ. පරිස්සමෙන් ගිහින් වරෙන්. "
කඩුල්ල දෙසින් මැකී යන රැව දිහා පුංචි එතනා බලාගත් වනම බලන් සිටියා. පිලිසරනක් නැතුව ගෙවුනු ජීවිතයට අලුත් බලාපොරොත්තු රැසක් ඈ පොදි බැද ගත්තේ සියුම් ආඩම්බරයකින්.
මතු සම්බන්දයි.....
No comments:
Post a Comment